1396/11/30 |
تاریخچه افزودنی های شیمیایی بتنسابقه استفاده از مواد افزودنی در ساخت و ساز بسیار طولانی است
سابقه استفاده از مواد افزودنی در ساخت و ساز بسیار طولانی است.
معروف است که رومیان از چربی های حیوانی، شیر و خون برای بهبود مشخصات مصالح ساختمانی خود استفاده می کرده اند.استفاده از این مواد عمدتا به بهبود کارایی می انجامید، علاوه بر آن خون بدلیل دارا بودن هموگلوبین ميتوانست به نوعی تولید حباب های هوا بنماید که دوام مصالح ساختمانی را بهبود می بخشید.
چینی ها از خمیر برنج، روغن تانگ و ملاس برای بهبود خواص مصالح استفا ه می کردند.در ایران نیز از تخم مرغ، خاکستر کوره حمام، پشم حیوانات و مواد مشابه برای ساخت ساروج و بهبود ویژگی های مصالح مورد استفاده در ساخت و ساز استفاده می نمودند. معماران قدیمی با استفاده از این مواد شاهکارهایی در دوره های مختلف تاریخی را بنا کرده اند.
پس از انقلاب صنعتی و تحول روشهای ساخت و ساز از یک سو و نیاز به سازه های خاص با ویژگی های جدید از سوی دیگر فصل جدیدی در کاربرد استفاده از افزودنی ایجاد نمود. اندیشه تحقیق و مطالعه درباره افزودنی ها بعد از تولید صنعتی سیمان در نیمه دوم قرن نوزدهم و شناخت ترکیبات و فرایند هیدراتاسیون، ابتدا در مراکز علمی و آکادمیک مورد بررسی قرار گرفت و به تدریج کاربرد آنها در صنعت رواج پيدا کرد.
روان کننده ها، زود‌گیر کننده ها، کندگیر کننده ها و حباب سازها به عنوان افزودنی شیمیایی متداول در نخستین سالهای دهه سوم قرن بیستم اختراع شدند.
قدیمی ترین مستند علمی و فنی معتبر حکایت از آن دارد که روان کننده بر پایه نفتالین سولفونات اولین ترکیبی آلي است که در سال 1932 توسط یک شرکت آمریکایی اختراع و ثبت گردید.و سپس در طول دهه های 1930 و 1940 مصرف روان کننده های دیگر کشور اساس لیگنوسولفونات ها بودند رواج پيدا کرد. پس از آن در حدود سالهای 1950 بود که مشتقات آلی دیگری مثل هیدروکسید کربوکسیلیک، ترکیبات پلیمری و اسید های چرب رواج یافتند. |
||